En elke ochtend blijkt het waar te zijn…
De kerel die ik al 29 jaar ken is er echt niet meer. Het blijft ongelooflijk en onwerkelijk. Iets in mij weigert het te geloven. Het klopt gewoon niet.
Nooit heb ik aan Wouter gemerkt dat hij er klaar voor was om ermee te stoppen.
Dat het leven te zwaar was om voort te zetten.
Dat hij dacht dat we beter af zouden zijn zonder hem.
Het is fijn dat ik alleen maar blije en gelukkige herinneringen aan mijn broertje heb. Maar dat maakt het ook moeilijk. Moeilijk om verder te gaan en om zijn dood een plek te geven.
Op geen enkele manier kan ik me namelijk indenken wat hij voelde, wat hem op het randje deed balanceren en uiteindelijk triggerde om die laatste stap te nemen.
En waarschijnlijk blijft het moeilijk. Tijd zal wat van de pijn slijten, maar het verlies is te groot. Het gat dat Wouter achterlaat wordt niet meer gedicht:
Elke kerst blijft er een stoel vrij.
Iedere verjaardag blijft er een stuk taart over.
Bij iedere geboorte is er een neefje of nichtje zonder oom.
Iedere avond als ik naar bed ga, hoop ik dat ik ’s ochtends wakker word en dat het een nachtmerrie blijkt te zijn.
Geef een reactie