Het was vroeg vanmorgen. Buiten is het nog donker en koud, tijd om naar het kantoor te gaan. Ik neem dezelfde route als elke morgen, maar vandaag ziet het er allemaal heel anders uit. De polder waar ik langs rijd is veranderd in het landschap uit een sprookje. Elk moment verwacht ik een Lord of the Rings tafereel, waarbij ‘The Fellowship’ achtervolgd wordt door een horde orcs.
Over de hele polder lag een deken van dikke mist. Af en toe stak er een boom boven uit, maar verder was er niets meer te zien dan een wolk die besloot een dutje te doen op dit mooie stukje Den Bosch.
Shit!
Ik moest vol in de ankers voor het verkeerslicht. “Wel op blijven letten Martijn…” Onder de indruk van de polder lette ik niet op de weg voor me.
Mijn fototoestel zat in mijn tas. Zal ik mijn auto aan de kant zetten, om even een foto te nemen voor Facebook en Instagram? Of ga ik dit lekker voor mezelf houden?
Ik koos voor het laatste. In mijn lekker warme auto genoot ik van de polder tot ik er voorbij was. En toen kwam de twijfel.
Had ik er toch even moeten stoppen? Zal ik omdraaien en terugrijden? Ik heb tijd genoeg… Weet je wat? Ik ga even terug, om lekker van het uitzicht te genieten. Ik hoef geen foto’s of video’s. Het gaat nu even om mij. Laat mij maar even lekker genieten.
Geen spijt.
this is my new favorite photo of all time pic.twitter.com/v8Qs6TeXZf
— Wayne Dahlberg (@waynedahlberg) September 26, 2015
Geef een reactie