Hoe gaat het?

Was het antwoord maar zo simpel als de vraag…

De afgelopen maanden waren een rollercoaster aan emoties. Nog nooit eerder heb ik zoveel pieken en dalen meegemaakt in zo’n korte tijd.

Nog nooit eerder had de vraag “Hoe gaat het?” zo’n impact. En nog nooit eerder vond ik het zo moeilijk om goed (en eerlijk) antwoord te geven op deze vraag.

Voorbeeld:

We zitten gezellig bij vrienden op de bank. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien en we zaten lekker bij te kletsen. Op dat moment vergeet je even heel de wereld om je heen en leef je in het moment. Het is gezellig, er wordt samen gedronken en samen wat gegeten. Als iemand me dan de vraagt hoe het met me gaat, dan gaat het goed.

Ander voorbeeld:

Laatst vierden we het 70-jarige bestaan van de tennisclub. Een hele dag feest, dat afgesloten werd met een gezellig gala. Iedereen zag er mooi uit, het drinken smaakte goed en de hapjes schoven als vanzelf naar binnen. Het was een heerlijke avond. En dat is ook te zien op de foto’s die er gemaakt zijn. De foto’s laten een blije, vrolijke en gelukkige Martijn zien. En dat was ik ook op dat moment. Die avond stond de wereld even op pauze en ik genoot van het moment. Hoe het met me ging? Heel goed.

Pas op met aannames

Een foto van iemand die gelukkig lijkt, is iets anders dan iemand die gelukkig is. En iemand die een avond gezellig is, zit ‘in het echt’ misschien niet helemaal lekker in z’n vel.

Aannames zijn snel gemaakt. Het is vandaag precies vijf  maanden geleden dat mijn broertje ons verliet. En het duurt nog een paar dagen of weken dat mijn dochtertje geboren wordt. Je kunt je dus een beetje voorstellen hoe mijn pieken en dalen eruit zien.

Hoe ik soms worstel met emoties.

Dat ik soms behoefte heb aan afleiding en dat ik op zoek ben naar geluk.

Dat ik soms bewust heel de dag een masker opzet, omdat ik toch een business te runnen heb. Maar dat dat masker af gaat op het moment dat ik thuis kom.

Dus, heel eerlijk. Hoe gaat het met me?

Op het moment even niet zo goed. Mijn energie is zo goed als op. Overdag gaat het wel, dan ben ik lekker aan het werk. Maar thuis na het eten, om een uur of 7, is het helemaal op. Dan ben ik niets meer waard.

Met vlagen komt het besef dat ik mijn broertje nooit meer zal zien, nooit meer zal spreken en geen nieuwe herinneringen meer kan maken met hem.

Het andere moment kijk ik uit naar onze dochter, Puck (werktitel). Dan zie ik op zolder kleine kleertjes hangen naast die van mij en dan smelt ik. Ik heb er echt zin in! Maar op hetzelfde moment baal ik ervan dat ze haar oom nooit zal kennen en dat ze het moet doen met onze verhalen over hem.

Elke dag schommel ik tussen deze gedachtes met bijhorende emoties.

Zelf kom ik er niet uit. Thuis kom ik er ook niet uit. Praten is niet mijn grootste talent, dus vaak houd ik veel voor mezelf. Maar dat gaat niet meer. Ik wil verder, ik wil er zijn voor mijn dochter. Voor mijn gezin, voor mijn familie en voor mijn vrienden. Zij verdienen het.

En ik ook.

Daarom ga ik de komende tijd even aan mezelf klussen. Met hulp. Concreet is het nog niet, maar dat komt nog wel.